Bezienswaardigheden & Hotspots en PACA: Crestet (84)

Photo credits: The Grey Coat

In september 2013 kwam ik voor de eerste keer in het dorpje Crestet (niet te verwarren met Le Crestet wat in de Ardèche is). Ik was vrijwel meteen verkocht en in 2014 mocht ik Crestet dan ook mijn ‘thuis’ noemen. Inmiddels woon ik er niet meer maar Crestet is toch nog steeds een beetje ‘mijn’ dorp waar ik met warme gevoelens aan terugdenk.

Crestet is een typisch Middeleeuws, Provençaals dorp gelegen op een bergrug. Het dorpje zelf is erg rustig wat ook niet erg vreemd is aangezien het maar  +- 510 inwoners heeft waarvan het grootste deel buiten het dorp woont.

Het is aan te raden om bij aankomst het oude dorp in te rijden richting het Château, er zijn meerdere verkeersborden die dit aangeven. Aangezien het dorp op een bergrug ligt is het een lange weg omhoog. Als je in uitstekende conditie verkeerd zou je het erop kunnen wagen om de weg naar het hoger gelegen dorp per voet af te leggen. Zo niet, niet doen! Houd er overigens wel rekening mee dat er in het dorp maar één parkeerterrein is, namelijk een parkeerterrein bij het Château. Ik heb de parkeerplekken nog nooit geteld maar ik denk dat het er hooguit zo’n 15 zijn.

Het is dus mogelijk om bij het Château te parkeren. Hier is ook een panoramisch uitkijkpunt met  uitzicht op de Dentelles de Montmirail, de bekende Mont Ventoux en de rivier l’Ouvèze. Het uitzicht is werkelijk schitterend. Het Château zelf is minder interessant dan het klinkt. Het is niet open voor bezoekers en is privé-eigendom. Het enige wat zichtbaar is is de hoge muur van het château. Als je benieuwd bent hoe het er aan de andere kant van deze hoge muur uitziet, klik dan hier. Ook is het mogelijk om een hapje te eten bij restaurant Le Panoramic wat enkele meters van het Château verwijderd ligt. Dit is het enige restaurant in Crestet. Ik heb hier zelf nooit gegeten aangezien het volgens Philippe (mijn man) een echte tourist trap is. Maar, tourist trap of niet, het uitzicht vanaf het terras is inderdaad prachtig.

Credits photo: The Grey Coat Photography

Naast het uitkijkpunt en het restaurant is er eigenlijk nog maar één ding over: de prachtige, idyllische straatjes van Crestet. Schoenen met hoge hak of überhaupt een hak zijn af te raden in verband met de keien en de steile straatjes. Als ik zie waar toeristen soms op rondlopen dan denk ik echt ‘Hoe haal je het in je hoofd om zulke schoenen aan te trekken?!’

Buiten het oude gedeelte van het dorp kan ik de restaurants La Loupiote en L’Épicurien absoluut aanraden.

Restaurant La Loupiote bestaat uit een binnengedeelte en een terras. In het voorjaar en de zomermaanden wordt uiteraard voornamelijk het terras gebruikt en wat ook fijn is is dat bij een harde mistral het terras gedeeltelijk kan worden afgedekt met schermen.  Wij hebben hier menigmaal gegeten en zijn nooit teleurgesteld. Verwacht hier geen culinaire hoogstandjes of een gastronomisch menu maar gewoon lekker eten voor een goede prijs. Het restaurant is, zoals veel restaurants in deze regio, gesloten op maandag. Alle overige dagen zijn zij geopend van 12:00 – 14:00 en van 19:00 – 21:30. Reserveren is aan te raden, zeker in het zomerseizoen.

L’Épicurien is een totaal ander restaurant dan La Loupiotte. L’Épicurien heeft gastronomische gerechten op de kaart staan en elk gerecht is mooi opgemaakt. Ook hebben ze een ruimte selectie wijnen, waaronder de uitstekende wijnen van Chêne Bleu afkomstig uit Crestet. Het restaurant biedt drie driegangen-menu’s aan vanaf € 21,50 tot € 38,00 maar ook is het mogelijk om à la carte te eten. Daarnaast bieden zij een dagmenu aan voor de lunch van € 15,00. Het restaurant beschikt over een terras en is gesloten op woensdagavond, de gehele donderdag en op zaterdagmiddag. Op overige dagen zijn zij geopend van 12:00 – 14:00 en van 19:00 – 21:00. Ook hier is reserveren aan te raden.

Restaurant L’épicurien (Photo credits: epicurienvaison.com)

Restaurant L’épicurien (Photo credits: epicurienvaison.com)

Conclusie: Crestet verdient echt een bezoekje als je in de buurt bent. Ondanks dat het een erg mooi dorp is zou ik het er persoonlijk niet voor over hebben om er een heel eind voor te rijden. Er is tenslotte niet veel te doen en je doet er hooguit een uur over om rond te kijken in het dorp.

Tip: combineer een bezoek aan Vaison-la-Romaine met Crestet en/of Malaucène.

Adressen:

Le Panoramic
Rue Placette
84110 Crestet

La Loupiote
Route de Malaucène
84110 Crestet

L’Épicurien
Quartier La Glacière
84110 Crestet

Disclaimer: Dit artikel is gebaseerd op mijn persoonlijke ervaring en mening. Mochten er onwaarheden staan in bovenstaande tekst verneem ik dat overigens graag. Zijn er bijvoorbeeld wél meerdere parkeerplaatsen of bezienswaardigheden? Neem dan even contact met mij op en ik pas het z.s.m. aan.

English version coming soon…

Nieuwe categorie op Lynda en Provence / New category on Lynda en Provence

Photo credits: The Pink Coat / lyndaenprovence.wordpress.com

Binnenkort een nieuwe categorie op Lynda en Provence! Lees verder voor meer info…

Aangezien de zomer er weer aan begint te komen en er langzaamaan steeds meer toeristen naar Frankrijk vertrekken voor een vakantie in La Douce France, leek het mij leuk om te beginnen met een nieuwe categorie artikelen: Bezienswaardigheden & Hotspots en PACA (PACA = Provence-Alpes-Côte-d’Azur), Bezienswaardigheden & Hotspots en Languedoc-Roussillon etc. Ik zal hierin dus schrijven over het grote aantal bezienswaardigheden welke voornamelijk in de Vaucluse en omliggende departementen zullen zijn, maar als we eens een uitstapje maken naar een ander departement of regio wil ik daar ook over schrijven. In principe kan het over van alles gaan: van dorpjes, restaurants tot (gratis) bezienswaardigheden of andere leuke dingen die een bezoekje waard zijn. Elke regio zal een eigen categorie krijgen, zoals ‘Bezienswaardigheden & Hotspots en PACA’ met daaraan een subcategorie van de departementen binnen die regio. Wij wonen bijvoorbeeld in het departement Vaucluse in de regio PACA, dus één van de subcategorieën zal zijn ‘(84) Vaucluse’. Het nummer 84 is het departementsnummer, dit vergemakkelijkt het zoeken, als je de departementsnummers kent natuurlijk 😉 Even voor de duidelijkheid: het woordje ‘en‘ in de titel staat overigens niet voor het Nederlandse woord ‘en’ maar voor het Franse woord en wat ‘in’ betekent in het Nederlands.

Het eerste artikel verschijnt deze week, waar deze over zal gaan is nog een verassing!

À bientôt!

English

Since summer is coming up and tourist are leaving for France to enjoy their holidays in La Douce France, I thought it would be nice to come up with a new category on my blog: Sites & Hotspots en PACA (PACA = Provence-Alpes-Côte-d’Azur), Sites & Hotspots en Languedoc-Roussillon etc. I will write about the numerous sites which are worth visiting while in France. This will mainly be in and around the Vaucluse department since I live there, but when we do a trip to a different region or department I will write about it too. I will write about different things worth visiting like cities/towns, restaurants, interesting sites, (free) museums, shoppingcenters etc. Every region will have a dedicated main category, like ‘Sites & Hotspots en PACA’ with a subcategory of the different departments within that region. Example: we live in the department Vaucluse which is in the region PACA, so one of the subcategories will be ‘(84) Vaucluse’. The number (84 in this case) stands for the number of the department. Like this it will be easier to find the department you’re looking for, in case you know the department numbers 😉 Just to be clear: the word ‘en’ in the title of the category stands for the French word ‘en’ which means ‘in’ in English. 

The first article is this new category will be online this week, the subject is a surprise! 

À bientôt!

2 banen in 1 klap

Jup, jullie lezen het goed: 2 banen in 1 klap! Uiteraard is maar 1 baan het geworden en welke baan dat is lezen jullie hieronder… 

Ik heb werk! Zoals sommigen van jullie al weten heb ik vanaf 19 april a.s. een baan bij een domaine. Dit is een bedrijf waar wijn gemaakt wordt. Voor mij echt perfect aangezien ik het liefst in de wijnsector wilde werken, maar helaas worden lievere koekjes niet altijd gebakken dus wat dat betreft heb ik geluk. ‘Hoezo geluk?’ zullen jullie misschien denken, ‘aan wijngaarden en domaines geen gebrek toch in de omgeving waar je woont?’ Dat klopt; wijngaarden, domaines en caves (coopératives*) genoeg. Je zou dus makkelijk een baan moeten kunnen vinden zou je denken, zeker met kennis van het Nederlands, Frans en Engels. Het enige obstakel was, is dat ik geen opleiding in de wijnbranche heb en een bedrijf moet je dan uiteraard wel de kans willen en kunnen geven om ervaring on the job op te doen. Daarnaast hebben de meeste domaines ook geen tientallen mensen in dienst, wat het ook niet bepaald vergemakkelijkt. Ik wilde het liefst op een domaine werken, aangezien dit the place to be is wat betreft het vinificatie-proces (wijnbereiding, dus het omzetten van druiven naar wijn). Hoe dichter bij de bron, hoe interessanter en leerzamer. Ik heb vervolgens ontzettend veel (open) sollicitaties verstuurd naar verschillende bedrijven in de wijnsector. Helaas leidde dit meestal tot niets. Een van de bedrijven waarnaar ik een brief stuurde, was zo attent om mijn brief en CV door te sturen naar een domaine van Nederlanders in de omgeving van Orange. In verband met mijn privacy en dat van het domaine maak ik de naam van het bedrijf liever niet openbaar op deze blog. Misschien dat hier in de toekomst nog verandering in komt, maar dat zien we tegen die tijd wel weer. Als ik dit openbaar maak en eventueel schrijf over het domaine, wil ik graag dat de eigenaren hiervan op de hoogte zijn.

Eind februari werd ik benaderd door de eigenaresse van het domaine. Ik ben vervolgens twee keer een gesprek gehad met de eigenaresse en haar man en ben toen aangenomen. Jippie! Zoals ik al eerder zei, begin ik dinsdag 19 april. Ik heb er ontzettend veel zin in, alhoewel het in het begin best even wennen zal zijn om weer aan het werk te gaan. Ik werk tenslotte sinds ruim 1,5 jaar al niet meer.

Ik heb ook nog een sollicitatiegesprek gehad bij het Théâtre Antique & Musée d’Orange. Begin maart werd ik door hen gebeld toen ik al een afspraak had staan voor mijn eerste gesprek bij het domaine. Ik ben vervolgens ook bij het Théâtre langs geweest voor een sollicitatiegesprek. Het gesprek verliep prima en ze gaven mij aan dat als ik het niet zou worden het heel snel zou horen. Indien ze wel geïnteresseerd waren in mij zou ik het ook binnen niet al te lange tijd horen, ik moest op ongeveer een week rekenen. Nadat ik aan het begin van de week bij het domaine was geweest voor mijn eerste gesprek, werd ik de dag erna benaderd door het Théâtre dat ze mij wilden aannemen voor de baan en dat mijn contract in zou gaan per 1 april 2016 indien ik nog beschikbaar en geïnteresseerd was. Omdat mijn voorkeur bij het domaine lag, heb ik eerlijk aangegeven dat ik de week erop een tweede sollicitatiegesprek zou hebben bij een ander bedrijf, en dat ik dat wilde afwachten. Vervolgens heb ik gevraagd of het goed was als ik de week erop zou laten horen of ik op hun aanbod wilde ingaan. Dit was gelukkig geen probleem. Ik wilde niet eerst ‘ja’ zeggen tegen het Théâtre om vervolgens de week erop eventueel weer ‘nee’ te moeten verkopen. Dit vind ik zelf niet erg netjes, ze rekenen er tenslotte toch op dat ze iemand voor de baan hebben en daarbij worden andere kandidaten dan afgewezen. Uiteindelijk heb ik het Théâtre laten weten dat ik de andere baan had gekozen en uitgelegd waarom de andere baan mijn voorkeur heeft.

Vandaag is dus mijn een na laatste week ‘vakantie’ ingegaan. Zodra ik mijn eerste dag of week erop heb zitten zal ik zeker weer een bericht hier schrijven om te vertellen hoe ik het bevonden heb.

À bientôt!

*Cave Coopérative = Een Cave Coopérative is een cave waar wijngaardeigenaren  hun druiven kunnen inleveren, waarna er wijn wordt gemaakt van de druiven van verschillende eigenaren. Zo verdienen zij dus geld zonder zelf geld te hoeven steken in de marketing en het productieproces. Deze zogenaamde Cave Coopératives bezitten meer dan de helft van de Franse wijnen.

REISVERSLAG USA 7 APRIL 2015: World of Coca-Cola, Atlanta Hawks & Hard Rock Café – Deel 1

Op dinsdag 7 april vertrokken we ’s ochtends vanuit Aiken naar Atlanta, de hoofdstad en de grootste stad van de staat Georgia. Volgens CNN is Atlanta nr. 7 in de top 10 van meest gevaarlijke steden van Amerika. We hadden tickets voor een basketbal wedstrijd van de Atlanta Hawks in de avond dus we wilden de middag goed gebruiken om wat van Atlanta te zien. Op de snelweg onderweg naar Atlanta reden we achter een pick-up met achter het stuur een langharige getatoeëerde Zuid-Amerikaans uitziende man (no offense: ik heb niks tegen langharige, getatoeëerde Zuid-Amerikaans uitziende mannen) met in de achterkant van zijn pick-up: kogelgaten. Jep, voor mij was het toch wel op-en-top Amerikaans om dat te zien, dat zou je in Europa niet snel tegenkomen. Philippe probeerde zo onopvallend mogelijk een foto te maken vanuit de auto. We wilden namelijk voorkomen dat hij onze banden lek zou schieten en vervolgens ons.

Credits photo

Bij aankomst in Atlanta parkeerden we in de parkeergarage van Georgia Aquarium, het grootste aquarium ter wereld. Philippe wilde hier graag naar toe dus vertrokken we richting de ticketautomaten. Wij vonden de tickets echt super duur, namelijk $40.95 per volwassene en besloten toen toch maar wat anders te gaan doen. Daarnaast was de ticketprijs ook nog eens zonder tax aangezien alle prijzen in Amerika zonder de tax worden weergegeven. Overal moet je dus nog een bepaald percentage bij optellen, in dit geval 8%. Als je de tickets online koopt zijn ze iets goedkoper maar dat scheelt echt maar een paar Dollar. Dussss, om een lang verhaal kort te maken: we gingen niet. Achteraf wel jammer, vooral nu ik onder andere onderstaande foto zie. Op dat moment leek het me niet echt boeiend om zoveel geld aan een bezoekje aan een aquarium uit te geven aangezien ik dacht met het aquarium in Diergaarde Blijdorp wel voldoende te hebben gezien. Niet dus. Volgende keer dat we weer naar Atlanta gaan, wat we zeker van plan zijn in de nabije toekomst, wil ik het dus absoluut bezoeken.

Photo credits

Nu kwamen we voor het volgende dilemma: what to do now? We hadden eigenlijk maar twee keuzes, namelijk het een tour in het CNN hoofdkantoor of het World of Coca-Cola museum. We hadden natuurlijk ook kunnen gaan winkelen, maar we hadden al heel veel gewinkeld en we zouden nog veel gaan winkelen later die week dus besloten we maar eens wat anders te gaan doen. Philippe en ik vonden het beiden niet super aantrekkelijk, althans, niet in de zin van dat we heel enthousiast werden bij het idee. We kijken nooit naar CNN en Philippe drinkt wel altijd Coca-Cola maar we hadden echt zoiets van ‘Hoe interessant kan een museum over Cola nou zijn…’

We besloten toch maar voor World of Coca-Cola te gaan, aangezien dat het meest in de buurt was en het super benauwd en warm was en we dus niet weer een heel eind wilden lopen. Je kon in Atlanta trouwens gebruik maken van golfkarretjes met chauffeur die je ergens naartoe konden brengen (tegen betaling uiteraard), bijvoorbeeld naar de parkeergarage. Hoe bedoel je het toppunt van luiheid, haha. Ik had er eigenlijk wel graag gebruik van gemaakt maar helaas. Een ticket voor World of Coca-Cola kostte $16 excl. tax dus dat was wat beter geprijsd. Bij  binnenkomst moest je door een detectiepoortje en vervolgens werd ook je tas gecontroleerd. Dat ging overigens allemaal super snel, toch wel een fijn idee dat ze dat doen. Bij binnenkomst ging je met een hele grote groep een soort zaal in  waar iemand van het museum een praatje hield over de geschiedenis van Coca-Cola. Vervolgens werd je het museum ingelaten en kon je je eigen gang gaan. In het museum werden ook flesjes afgevuld waarvan je er bij vertrek een van mee kreeg als ‘cadeautje’. Ook was er een 4D-film met bewegende stoelen en special effects, allerlei voorwerpen om te bekijken, spelletjes en zoals ik al zei het botteling proces van Coca-Cola. Het leukste vond ik eigenlijk nog wel ‘Taste it!’. Dit was een zaal met frisdrank machines met daarin frisdrank van The Coca-Cola Company van over de hele wereld (Afrika, Azië, Europa, Latijns-Amerika en Noord-Amerika) welke je kon proeven. Sommige frisdranken vond ik echt te gruwelijk voor woorden en er zaten ook echt ‘gekke’ smaken bij (voor Europese begrippen dan). Je plakte trouwens aan de vloer vast en als je een tijdje ergens stond kon je je voet bijna niet meer loskrijgen van de vloer (ik overdrijf niet).

Photo credits

Na het ‘Taste it!’ onderdeel kwam je bij de uitgang van het museum, maar uiteraard moet je eerst nog door een Coca-Cola winkel heen waar echt van alles verkocht werd, van golfballen met Coca-Cola erop tot T-shirts en pyjamas, bekers en allemaal van dat soort troep. De rij bij de kassa was niet normaal lang dus besloten we de winkel maar te skippen. Ik wilde er eigenlijk wel wat kopen (ik wil altijd overal wat kopen)…

Volgende keer deel 2 met daarin Hard Rock Café en de Atlanta Hawks!

REISVERSLAG USA 4 -5 APRIL 2015: CHARLESTON & BOONE HALL PLANTATION – DEEL 2 / Travel Diary USA April 4 – 5 2015: Charleston & Boone Hall Plantation Part 2

Na een gezellige avond in een aantal bars in downtown Charleston viel het de volgende ochtend niet mee om op tijd op te staan. We wilden niet al te lang blijven liggen aangezien  we onze laatste dag nog wel het een en ander wilden doen. Na te hebben ontbeten tussen de Amerikanen in pyjama’s in de ontbijtzaal van het hotel hebben we onze koffers ingepakt en vervolgens uitgecheckt. We verbleven trouwens in het Fairfield Inn & Suites wat bij de Marriott-keten hoort. Het hotel lagen niet in het centrum van Charleston omdat we de hotels in het centrum simpelweg echt te duur vonden. Daarbij zouden we ook veel op pad zijn en dus erg weinig van de hotelkamer zien, zonde dan om een kamer in een duur hotel te boeken. De kamer in het hotel was ruim en schoon en het hotelpersoneel was ook erg vriendelijk.

After a nice night out in several bars in downtown Charleston it was pretty hard to get up on time the next morning. We didn’t want to stay in bed too long because we had plans to do some sightseeing. After having had breakfast in the hotel with Americans in pajamas we packed our bags and left the hotel. We stayed in the Fairfield Inn & Suites by Marriott by the way. We didn’t take a hotel in downtown Charleston because we simply found it too expensive. Besides that we wouldn’t be in our hotelroom very often, so it would be a waste of money to book a room in an expensive, fancy hotel. The hotelroom was fine, very spacious and clean and the hotel staff was very friendly too. 

Het Amerikaanse stel wat er de vorige avond bij was had besloten om vast huiswaarts te gaan aangezien ze nog een aantal uren in de auto voor de boeg hadden en hun kinderen weer op tijd op moesten halen.

The American couple we were with decided to go back home because they had to drive for a few hours and had to pick up their kids. 

Voor ons stond de Boone Hall Plantation in Mount Pleasant op het programma. Tijdens wat voorbereidend werk thuis vond ik deze katoen plantage en het leek me interessant om te bezoeken. De plantage bestaat tegenwoordig onder andere uit 298 hectare grond met daarop een groot landhuis, negen originele slavenhutten en een gebouw met daarin de cotton gin (machine die katoenvezels van zaden scheidt).

The next thing on our list was the Boone Hall Plantation in Mount Pleasant. When I was preparing our trip back home in France I found this cotton plantation online and I thought it would be interesting to visit. The plantation spans 738 acres with a big house, nine original slave cabins, a Cotton Gin house and a smoke house. 

Ik vond met name de slavenhutten erg indrukwekkend en voornamelijk confronterend om te zien. Terwijl ik rondkeek dacht ik er de hele tijd aan hoe idioot en onbegrijpelijk het is dat een groep mensen zich superieur stelt aan andere mensen puur omdat ze een andere huidkleur hebben. Werkelijk niet te bevatten.

Het was erg mooi weer dus behalve het bekijken van de overgebleven gebouwen en het landhuis (waarin helaas geen foto’s gemaakt mochten worden) konden we lekker rondlopen op het prachtige landgoed. In het landhuis kregen we een rondleiding en werd er in een aantal kamers wat verteld. De huidige eigenaren van het landgoed verblijven zo nu en dan nog in het huis maar niet meer permanent als ik het me goed herinner. Het landhuis en de oprijlaan zijn trouwens in meerdere films gebruikt, waaronder The Notebook. 

I found the slave cabins very impressive and especially very confronting to see. While looking around I was thinking how ridiculous and disgusting it is that a group of ‘people’ feels superior to others because they  have a different skin tone. I really can’t and don’t want to understand that. 

The weather was lovely so besides visiting the remaining buildings  and the house (where we sadly couldn’t take pictures) we could walk around on the beautiful property. In the house we got a tour and in each room the guide would tell something about that room and the family. The current owners still reside in the house from time to time but not permanently if I remember well. The house and the lane were used in several movies, The Notebook for example. 

 

Na het bezoek aan de plantage zijn we weer richting Aiken vertrokken, wat weer een 2,5 uur durende rit was. Niet onplezierig trouwens, één en al snelweg en bijna geen binnendoorweggetjes.

After our visit we left for Aiken again which was a 2,5 hour drive. 

Update: verhuisd en terug uit Nederland

Eindelijk: we zijn verhuisd! Al een tijdje hoor… We wonen aankomende week precies twee maanden in ons nieuwe huis en ik ben zelf al helemaal gewend en ‘thuis’ in Orange. Het huis is echt een verbetering ten opzichte van het huis waar we eerst woonden. Met het vorige huis was niks mis, maar het was gewoon een stuk kleiner. Het enige waar ik nog even aan moet wennen zijn alle buren om ons heen, en dan met name omdat Led (onze hond) nog al eens blaft wanneer hij iemand hoort of ziet. Zelfs als hij binnen is kan hij het soms niet laten om toch nog even te blaffen en als de bel gaat is het al helemaal verschrikkelijk. Voorbijgangers kijken meestal verschrikt op en lopen net een stapje harder. Niet zo heel gek ook als een grote Duitse Herder op je af komt stuiven, ondanks dat er een hek tussen zit… Ook de bezorger van de reclamefolders is bang en stopt de folders soms niet eens in  de brievenbus als de hond buiten is, wat mij trouwens behoorlijk irriteert. Niet dat ik nou smachtend op die folders zit te wachten, maar ik snap niet waarom hij zijn werk niet gewoon uitvoert en de folders aflevert. De brievenbus zit in het hek en de hond zou hem hem überhaupt niet eens kunnen bijten al zou hij dat willen (dat doet hij niet hoor, hoop ik… ;-). Vrijwel alle dozen waren het weekend van de verhuizing al uitgepakt, op een aantal dozen na die nog in de garage staan en daar vermoedelijk ook wel tot in de gloria zullen blijven staan.

Ook zijn we drie weken geleden in Nederland een paar dagen bij mijn ouders geweest. Zoals gewoonlijk gingen de dagen weer veel te snel voorbij en voor ik het wist stond ik weer jankend in de rij voor de veiligheidscontrole op Schiphol. Elke keer als we aankomen in Nederland zie ik alweer op tegen het afscheid nemen bij vertrek wat altijd moeilijk is en waarschijnlijk ook altijd moeilijk zal blijven, denk je niet? Als we dan weer thuis zijn blijft het ook nog wel even vervelend maar ben ik al snel weer afgeleid door het uitpakken van de koffers en last but not least: een gebed zonder eind; de was. Als ik eenmaal weer thuis bent en weer in mijn ritme kom (voor zover ik een ritme heb) gaat het wel weer, ondanks dat ik mijn familie uiteraard mis. Het probleem is ook dat ik overal te veel bij stil sta en telkens terug blijf denken van ‘Oh, gister zaten we nog gezellig met z’n allen te eten rond deze tijd’ of ‘Vorige week kwamen we nu ongeveer aan in Nederland en hadden we nog een aantal gezellige dagen in het vooruitzicht’. Eigenlijk kan je beter proberen om er zo min mogelijk bij stil te staan, maar helaas, ik kan dat dus niet. Het blijft altijd nog het meest vervelend vind ik als er mensen bij jou thuis zijn en weer vertrekken na een tijdje. Als ze dan weg zijn is het opeens zo stil en leeg in huis. De vertrokken gasten keren terug naar hun eigen huis en de oude situatie zoals deze was voor vertrek. Dat is toch anders dan dat je een soort alleen achterblijft. En ja, ik blijf dan wel achter in of keer terug naar een prachtige omgeving, maar geloof me: zelfs ik heb er soms toch wel een beetje moeite mee om mijn vaderland weer achter me te laten, ondanks dat ik absoluut niet meer in Nederland zou willen wonen. Het gaat denk ik niet eens om Nederland zelf, maar meer om de herinneringen die je hebt op bepaalde plaatsen. Ik mis het koffie drinken op vrijdagochtend bij mijn oma, gezellig met eerst drie en inmiddels vier generaties vrouwen en één baby bij elkaar koffieleuten (er waren/zijn ook weleens mannen hoor). Of het whisky drinken met mijn broer op zondagavond (en andere avonden) als we geen zin hadden om te gaan werken de volgende dag. Soms mis ik het om op mijn fietsje naar ‘het dorp’ te fietsen (in Boskoop) en daar lekker gebakjes te halen en die vervolgens heerlijk thuis op te peuzelen met mijn moeder en een lekker bakkie koffie erbij terwijl we koffietijd keken. Want dat deden we vroeger wel eens als we allebei doordeweeks thuis waren van het werk of van school. Het dorp wat ik, toen ik er nog woonde, stom vond en er regelmatig over zat te zeuren hoe pietepeuterig alles daar was en dat er niks te beleven was. Grappig eigenlijk hoe je een tijd later soms ernaar verlangt om weer eens in dat ‘stomme dorp’ te zijn, en eerlijk toegegeven, die pietepeuterigheid is eigenlijk toch wel leuk. Maar heimwee naar Nederland? Never!

 

Dakloos in Zuid-Frankrijk – Deel 2

Het huis waar we nu in wonen is toch niet verkocht. De geïnteresseerden kregen de hypotheek niet rond. Maar, dat betekent niet dat wij blijven in het huis waar we nu nog wonen. Want… Binnen niet al te lange tijd verhuizen wij! Het derde huis wat we bezocht hebben is het geworden. Na de twee huizen waarover ik in Deel 1 schreef vond ik een huis op het internet wat onze interesse wekte. Een huis van rond 1930, 100 m2 met 2 slaapkamers, garage en eigenlijk het belangrijkste: een tuin. We hebben snel gebeld en we mochten diezelfde middag nog komen om het huis te bezichtigen. Behalve de afschuwelijke tegelvloer in het huis, beviel het ons eigenlijk gelijk al en we waren er dan ook al snel over uit: deze willen we wel! Het was nog even spannend aangezien de eigenaar, een aardige Parijzenaar van een jaar of 60, nog meer bezoeken had gepland en we eind van afgelopen week zouden horen of wij het huis kregen. Veel mensen zijn op zoek naar een huurhuis en elk huis met een redelijke huurprijs en tuin is weg voor je de kans hebt om het te bezichtigen. Ik ben eigenlijk altijd positief ingesteld maar om mezelf nog maar niet al te blij te maken hield ik me maar voor dat we het waarschijnlijk toch niet zouden krijgen. Het huis staat in een vrij rustige buurt met voornamelijk gepensioneerden dus ik stelde me al voor dat de eigenaar een jong stel misschien niet aan zou durven in verband met geluidsoverlast of zo. Daarnaast hebben we onze hond Led. Iedere keer dat we belden om een afspraak te maken om een huis te bezichtigen en vroegen of het een probleem was dat we een hond hebben, was de vraag: ‘Een grote hond?’ Euh… ‘Een Duitse Herder…’ Vervolgens kwam er standaard het antwoord: ‘Oh, dat is wel groot ja.’ Ook de eigenaar van het huis waar we binnenkort naar toe verhuizen vroeg dit. Blijkbaar was het voor hem geen onoverkomelijk probleem aangezien hij ons afgelopen week dus belde met het verlossende antwoord: ‘Jullie zijn de gelukkige ‘winnaars’.

De dozen beginnen inmiddels behoorlijk op te stapelen en ik vind het heerlijk om lekker alles leeg te halen, schoon te maken en voor te bereiden. Ik kan niet wachten om te verhuizen, al zitten er ook wel mindere kanten aan. Wat het huis betreft gaan we er erg op vooruit qua ruimte en ook de tuin is groter. Wel verhuizen we van een dorp (of nou ja, eigenlijk van buiten het dorp) naar een stuk grotere plaats: Orange. Geen wereldstad maar toch een stuk levendiger dan we gewend zijn. Dat heeft zijn voordelen: de grote winkels vlakbij, een terrasje pakken in de stad, vlakbij de snelweg (en dus dichterbij qua afstand in minuten van het vliegveld en de zee) en vlakbij een gedeelte van mijn schoonfamilie. Daarnaast is Orange best een mooie stad met het Théâtre Antique waar ieder jaar Les Chorégies d’Orange worden gehouden. Voor een impressie: kijk dan dit filmpje van de Chorégies d’Orange van 2015. Ik kan niet wachten tot Philippe twee tickets koopt voor volgend jaar 😉

Maar, eigenlijk het grootste nadeel: geen dagelijkse ochtendwandelingen met Led in de boomgaarden meer, niet meer makkelijk met Led naar de rivier in de zomer als het snikheet is. Nu lopen we namelijk de deur uit en binnen 2 minuten zijn we bij de rivier. We kunnen natuurlijk nog steeds wel naar een rivier in de zomer maar moeten dan altijd de auto pakken, en dat geld ook voor het wandelen met Led in een rustige omgeving waar hij los kan lopen. Niet dat we van plan zijn om jaren in dat huis te blijven wonen, in principe willen we na een jaar weer gaan kijken naar koophuizen en afhankelijk van wat we vinden blijven we wel of niet in Orange.

In verband met privacy plaats ik liever geen foto’s van de buitenkant van het huis aangezien iedereen op het internet mijn berichten kan lezen. Mocht familie die dit leest toch benieuwd zijn, stuur me even een bericht op Facebook!

À bientôt!

Dakloos in Zuid-Frankrijk – Deel 1

Ca y est. Aan het begin van het jaar schreef ik er al over in dit bericht, maar nu is het zover: het huis wat we momenteel huren stond/staat te koop, er zijn kijkers geweest en zij hebben een bod uitgebracht. En, je raadt het al, het bod is aanvaard door de eigenaar. Bam. Dat kwam even hard aan afgelopen zaterdagmiddag, toen we lekker in de Auvergne aan het genieten waren bij mijn schoonouders. Toen ik eerder er over schreef dat het huis zou worden verkocht werden er geen directe stappen gezet door de eigenaar en het heeft uiteindelijk tot twee weken geleden geduurd voordat er echt wat gebeurde. Eindelijk kwam er dan een makelaar, wie afgelopen zaterdag zou terugkomen met kijkers. Ik zei nog tegen Philippe: ‘Nou, het zegt op zich niks hoor dat er mensen komen kijken. Dat zie je wel aan een aantal van de huizen waar wij zijn wezen kijken, die staan ook nog steeds te koop ondanks de vele bezichtigingen.’

Tja, helaas blijkt dat voor dit huis toch anders. Zoals ik al eerder schreef hadden we eigenlijk niet verwacht dat het huis heel snel verkocht zou worden om diversen redenen. Het stel wat een bod heeft uitgebracht wacht momenteel op goedkeuring van de bank, dus als dat rond is is het dus 100% zeker dat het daadwerkelijk verkocht is. Nu weten we natuurlijk al maanden dat het huis verkocht zou worden, en ik zei al meerdere malen dat we naar iets anders op zoek moesten. Nu is het dus echt zo ver. Als het huis verkocht is hebben we in principe nog drie maanden om iets anders te vinden. Het lijkt lang, maar ik ben ondertussen toch flink gestrest. Ik had romantisch kamperen in Zuid-Frankrijk me toch anders voorgesteld…

We hebben inmiddels twee (huur)huizen bezichtigd. Huis nummer 1 was een huis in L’Isle-sur-la-Sorgue. Op de foto’s en in de beschrijving van de advertentie leek het leuk en dus stuurden we een sms (alleen sms’en of mailen was toegestaan). We kregen een bericht terug van de huidige huurder dat hij zo’n veertig berichten had gehad en dat we indien we aan de door de makelaar voorgeschreven voorwaarden voldeden we weer een email mochten sturen met onze gegevens. Ook stelde hij het huis afgelopen dinsdag open voor bezichtiging. We stuurden een e-mail en zijn afgelopen dinsdag wezen kijken. Maar goed ook en dat laat al weer zien hoe belangrijk het is om iets in het echt te zien en niet enkel op foto’s. Met het huis, wat een maison mitoyenne was (twee-onder-één-kap) was op zich was niet heel veel mis, het was niet heel groot maar had wel twee slaapkamers. Aan de achterkant was een afgesloten stuk ‘tuin’ met een hek eromheen. Aan de voorkant was er een terras en tussen het terras van het huis en het huis van de gepensioneerde buurvrouw was een scherm. Het terrein had maar één hek waar dus door beide partijen gebruik van wordt gemaakt en een groot stuk tuin aan de voorkant van het huis. In de advertentie werd dit stuk tuin beschreven als een stuk tuin wat niet bij de huur inbegrepen zat maar waar je wel gebruik van mocht maken. Maar, er werd dus niet bij verteld dat de buurvrouw er ook gebruik van maakt. En daar hebben we dus geen zin in. In ons huidige huis hebben we al constant met de buren ‘samen’ in de tuin gezeten afgelopen zomer aangezien er geen afscherming is en je elkaar dus én ziet én verstaat.

Aan dat stuk tuin hebben we dus niks wat betreft onze hond Led, hij mag wel in de tuin maar alleen als er iemand bij is. Dus ja, wat moet je dan met die tuin? Huis nummer 1 werd dus afgekeurd. Gister bezochten we huis nummer 2 in Saint-Alexandre, een andere regio (Languedoc-Roussillon) en een ander departement (Gard) maar dichtbij genoeg wat betreft Philippe’s werk. Bij het huis aangekomen deed een griezelig mannetje met verrotte tanden en een uitgelubberd oor het hek open. Het regende pijpenstelen en het water kwam als een kleine waterval de trappen van het terras voor het huis af. Monsieur liet ons het huis zien, wat best redelijk was. Toen we naar de tuin vroegen zei hij dat die ‘daar’ was, al wijzend naar de binnenplaats waar een jungle achter een hek te zien was. Maar ‘Madame deed niks met die tuin.’ Goh! De tuin was aan de kleine kant maar goed, we hadden er best wat van kunnen maken. Als toen niet de aap uit de mouw gekomen was: monsieur woonde zelf een paar meter verderop, binnen hetzelfde hek. Aan de binnenplaats was namelijk weer een trappetje omhoog wat weer naar een nieuwe ‘verdieping’ leidde. Hier was een zwembad waar je ook gebruik van mocht maken en zijn huis. Ik zie mezelf daar nog niet rondzwemmen terwijl monsieur griezel stiekem zit te gluren. Oh ja, en als je nog een trap omhoog nam, kwam je op een terrein van 4000 m2. Hoe bedoel je rommelig? Monsieur zei dat je ook nog best een auto op de binnenplaats kon parkeren. Ik weet alleen niet hoe hij dat voor zich ziet, aangezien zijn eigen auto voor het hek stond en wij twee auto’s hebben? De hele tijd een schuifspelletje spelen met de auto’s? Don’t think so.

We spraken af dat we het zouden laten weten of we het wilden huren. In de auto kwamen we al gauw tot de conclusie dat ook huis 2 geen optie was. En vervolgens reden we naar huis met de stank van oude sigarettenrook en weet ik veel wat nog meer uit monsieur griezel’s huis nog een uur lang in mijn neus. Een herinnering om nooit meer te vergeten.. Ahum….

À bientôt!

Een sollicitatiegesprek en fietsen

Credits: The Pink Coat

Dat was het dan. Mijn eerste sollicitatiegesprek in Frankrijk was achter de rug. Ik was natuurlijk super zenuwachtig van tevoren en met knikkende knieën liep ik richting ‘het bedrijf’. Bij binnenkomst waren beide aanwezige dames druk in gesprek aan de telefoon en moest ik dus even wachten. Een van de dames, wie later de verantwoordelijke voor het filiaal in Orange bleek, had opgehangen en zij stelde zich voor. Ik mocht plaatsnemen aan de andere kant van haar bureau en een gesprek over koetjes en kalfjes begon. Ook legde ze ondertussen het een en ander uit over de functie en benadrukte ze al dat het echt van belang was om het Frans te beheersen. Goh, wat een verassing. Niet alleen het verstaan van de client was belangrijk maar ook dat ik wel het een en ander terug kon zeggen. Lijkt me ook volkomen logisch. ‘Ze’ begon te vertellen dat ze ook weleens in Nederland geweest was en dat ze het zo geweldig vond dat er in Nederland zulke goede regelingen zijn voor fietsers (lees: fietspaden). Nee, in Frankrijk fietsen vond zij maar niks, veel te gevaarlijk met al die langsrazende auto’s. Ik vind fietsen in Frankrijk (en in Nederland) ook maar niks , maar niet omdat er geen fietspaden zijn. Ten eerste heb ik een gigantische, gruwelijke, niet te beschrijven hekel aan fietsen. En aan fietsers, met name wielrenners. Een ware plaag in het voorjaar en de zomer. Ik was dan ook niet erg blij met het nieuws dat ze door Vaison-la-Romaine komen met de Tour de France van 2016. Maar goed, wat doe je eraan?

Na het gesprek over fietsen mocht ik een lijst invullen met mijn gegevens, beschikbaarheid en een aantal vragen over de functie (wat je zou doen in een bepaalde situatie bijvoorbeeld). Toen ik de twee pagina’s ingevuld had leverde ik de formulieren bij madame in. ‘Oh?’ zei ze. ‘Waren er niet meer pagina’s?’ ‘Ja, maar die heb ik opgegeten, ik had zo’n honger’ zei ik. Oké, dat zei ik niet maar het schoot wel door mijn hoofd heen. ‘Dan moeten ze nog op de printer liggen’ zei ze met een sadistische glimlach. En ja hoor, op de printer lagen nog eens drie pagina’s met nog meer vragen. Ah! En ik dacht dat ik eindelijk klaar was… Deze pagina’s ook nog eens ingevuld en eindelijk klaar. Met de pagina’s dan. Het gesprek ging verder, wat nogal lang duurde door allerlei telefoontjes tussendoor. Super irritant natuurlijk. Toen kwam er ook nog eens een gefrustreerde dame binnen die ook geïnteresseerd was in een baan maar niet erg blij was toen ze te horen kreeg dat ze zonder auto dit werk onmogelijk kon doen. Je moet immers naar cliënten die afgelegen kunnen wonen, in dorpen waar geen bus komt of één bus per dag en er zitten soms gaten van een of meerdere uren tussen de cliënten. Dit kon ze maar niet begrijpen en ze vond dat bedrijven ook totaal niet meewerken aan het feit dat sommige mensen op zoek zijn naar werk. Begrijpelijk dat ze gefrustreerd raakt omdat ze geen werk heeft en achter haar broek aan wordt gezeten om te solliciteren, maar ik snap niet waarom ze zich voor gek komt zetten bij een bedrijf wat in principe niks te maken heeft met haar situatie en ook niks kan doen aan het feit dat zij geen auto en rijbewijs heeft. De gestoorde dame keek me voortdurend aan met een blik van ‘Ik heb gelijk toch, vind je niet?’ Ik zei natuurlijk niks en keek maar een beetje om me heen, ze zal vast gedacht hebben dat ik sociaal gestoord ben. Uiteindelijk om haar een beetje tevreden te stellen vroegen ze haar om haar CV achter te laten. Om vervolgens natuurlijk nooit contact op te nemen, want zo gaat dat meestal. Ze vertrok en eindelijk konden we mijn sollicitatiegesprek afsluiten. De verantwoordelijke madame vertelde me dat ze momenteel geen client hebben in Vaison waar ze iemand voor nodig hebben maar dat ze misschien in enkele weken of maanden wel op zoek zijn naar iemand. Afwachten dus maar weer.

À bientôt!

D-day

Credits: simplydisneythings.tumblr.com

Ja ja, het is ongelofelijk (voor mijn moeder, lees: ongeloveloos) morgen heb ik een sollicitatiegesprek! Een tijdje geleden vertelde mijn zwager dat het bedrijf waarvoor hij werkt personeel zocht in de regio waar wij wonen. Hij vroeg toen al gekscherend of het niet iets voor mij was, waarop ik niet echt reageerde. Het gaat namelijk om de functie van ‘Aide ménagère’. Dit is ongeveer hetzelfde als medewerker in de thuiszorg (zonder verplegende taken dan). In Nederland heb ik dit ooit een blauwe maandag gedaan en toentertijd vond ik het echt hélemaal niks. Ik ben dan ook maar een keer geweest volgens mij, al zou het best eens kunnen dat dat vooral te maken had met het feit dat ik moest fietsen en mijn eigen kamer nog niet eens opgeruimd kon houden… 😉 Goed, verleden tijd dus. In eerste instantie zag ik het werk wat hij me aanbood niet echt zitten en zocht ik liever naar wat anders. Je raad het al: iets anders vinden blijkt nog niet zo makkelijk. Veel functies waar ik eventueel in geïnteresseerd zou zijn zijn niet mogelijk aangezien ik nog geen professioneel foutloos gesprek in het Frans kan voeren en dit vaak wel een van de taken is die bij deze functies komen kijken. Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik nog geen een keer daadwerkelijk op zo’n functie gesolliciteerd heb omdat ik bij voorbaat al denk: heeft toch geen zin. I know, niet echt een goede instelling maar wel realistisch (denk ik zelf). Wat trouwens logisch is natuurlijk, als ik iemand zou moeten aannemen en de keuze heb tussen iemand die vloeiend Frans spreekt of comme une vache Espagnole (Frans spreekwoord: Parler Français comme une vache Espagnole. Frans spreken als een Spaanse koe oftewel slecht Frans spreken) zou ik het ook wel weten. Ik zou het zelf ook idioot en niet erg professioneel vinden als een bedrijf iemand achter de telefoon zet met gebrekkig Frans (of Nederlands, Engels etc.) Ik erger me er dan ook behoorlijk aan dat je in Amsterdam soms verplicht Engels moet spreken omdat de winkelmedewerker geen Nederlands spreekt. Prima hoor, om een internationale sfeer te willen creëren in de hoofdstad maar ik vind dat je op zijn minst mag verwachten dat “ze” ook Nederlands spreken. En dat hoeft echt geen vloeiend Nederlands te zijn maar de basisbeginselen mag je toch wel verwachten. Maar goed, dat is een ander verhaal. Dit/deze blog gaat niet over de situatie in Nederland maar de situatie hier 🙂 Kortom: geen succes dus om momenteel naar een administratieve/commerciële functie bij een Frans bedrijf te zoeken. Misschien dat het over een half jaar of jaartje makkelijker is om die richting op te gaan.

Na besloten te hebben om toch maar naar werk in de richting van thuiszorgmedewerker te gaan zoeken stuurde ik gister een simpel berichtje naar mijn zwager: ‘Hey, zoeken ze op je werk nog iemand in de regio van Vaison?’ Een paar minuten later blikte mijn telefoon al: ‘Ja. Kan je morgenmiddag naar het kantoor komen voor een gesprek met de verantwoordelijke?’ Morgenmiddag (vandaag dus) kon ik niet, maar morgenmiddag (vrijdag) wel. Zo gezegd zo gedaan, morgenmiddag om 14u00 kan ik langskomen met mijn CV. Mijn zwager wist niet heel veel over de functie aangezien hij inmiddels een andere functie heeft, maar dacht dat het voor ongeveer 20 uur zou zijn. Perfect dus want hier ben ik ook naar op zoek. Hopelijk zijn de uren een beetje logisch verdeeld over de week, maar goed, ben allang blij als ik werk heb en kan dan altijd nog zoeken naar iets anders. Daarnaast zou dit werk erg goed zijn voor mijn Frans en is het ook sociaal gezien goed en leuk (als ze niet al te knorrig zijn of racistisch… lol) om veel contact te hebben met de Franse locals. We kunnen het in principe goed redden met alleen Philippe’s salaris maar het is toch wel fijn om net iets meer ruimte te hebben, als Philippe eens een dikke opslag krijgt kan ik altijd nog stoppen met werken en vrijwilligerswerk gaan doen 🙂

Morgen. 1400 uur. Duimen jullie voor me?

À bientôt!